سازنده گرایی: چارچوبی تئوریک برای فهم سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

نویسنده : ازغندی، علیرضا؛

(‎18 صفحه – از 19 تا 36 )

چکیده:
نویسندهْ مقاله سعی دارد با استفاده از تئوری سازنده گرایی و با تأکید برلزوم آگاهی ازخصوصیات مناظرة چهارم روابط بین الملل به تبیین روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران در سال های پس از جنگ بپردازد. استفاده از تئوری فوق که به مثابة جدیدترین رویکرد مطرح شده در روابط بین الملل مورد تحلیل قرار می گیرد، برای پاسخ به این پرسش است که آیا سازنده گرایی می تواند برای بررسی سیاست و روابط خارجی ایران نقش تفسیری و توضیح دهنده ایفا نماید یا خیر؟ این مقاله مشتمل بر سه فصل می باشد که در فصل اول سازنده گرایی در روابط بین الملل و در فصل های بعدی سازنده گرایی از دیدگاه الکساندر ونت و سیاست خارجی ایران از منظر این رویکرد بررسی می گردد. در پایان نویسنده به این نتیجه می رسد که تا هنگامی که ساختار نظام بین الملل میان کارگزاران تشکیل دهندة نظام فرق قائل شود و شناخت واقع بینانه ای از ماهیت ساختار در داخل موجود نباشد، هیچ یک از رهیافت ها و رویکردها اعم از رئالیسم، لیبرالیسم و سازنده گرایی نمی تواند انتخاب درستی در مطالعه و تحلیل سیاست خارجی جمهوری اسلامی باشد