روابط عمومی و نارساییهای آن

نویسنده : نجف زاده تربتی، محمد؛

(‎8 صفحه – از 82 تا 89 )

خلاصه ماشینی: “هرچند در این نوشته ما فقط از کاستیها گفتیم، اما شاید این بهانه‌ای باشد تا اساتید علم روابط عمومی و علم مدیریت برای اصلاح ساختار و کارکردهای روابط عمومی، مطابق نیازهای عصر و ویژگیهای فرهنگی حاکم پیشنهادهای ارزندة خود را به منظور رشد سریع کشور در زمینه‌های اجتماعی و سیاسی، تقدیم جامعة روابط عمومی ایران نمایند. [3]پس از انقلاب، روابط عمومیها با توجه به فلسفة پیدایش انقلاب و اهمیتی که برای حضور مردم در صحنه و روشن شدن اذهان عمومی بود، تغییر ماهیت یافت؛ هرچند که روابط عمومی در سالهای دهة نخست انقلاب به دلیل فقر علمی حاکم بر آن صرفا یک ارکان خبری – تبلیغی بوده و فقط می‌توانست در اجرای نخستین کارکرد روابط عمومی، یعنی اطلاع‌رسانی و جریان خبری موفق باشد. ناگفته نماند، گرایشهای فکری زیست محیطی جوامع امروزی، این دو سویه اندیشی را بیشتر ضروری ساخته است؛ تا آنجا که در کنگرة جهانی روابط عمومی در سال 1987 تعریف رسمی زیر از روابط عمومی ارائه شد:«روابط عمومی کاربردی عبارت است از هنر و دانش اجتماعی تجزیه و تحلیل گرایشها، پیش‌بینی آثار آنها، مشورت با رؤسای مؤسسات و نیز اجرای برنامه‌های عملی که با منافع سازمان هماهنگ باشد. نمونة اطلاعات و دانشهایی که برای انجام کارهای روابط عمومی مورد نیاز است، شامل ارتباطات، هنر، روان‌شناسی اجتماعی، جامعه‌شناسی، علم سیاست، اقتصاد، اصول مدیریت و اخلاق و همچنین توانایی تحقیق در زمینة افکار عمومی، تجزیه و تحلیل مسائل همگانی، ارتباط با رسانه‌ها، برقراری ارتباطات پستی، تبلیغ مؤسسه، انتشارات، تولید فیلم، نوار ویدئویی، برگزاری مسابقات و … در جای خود ضروری است.”