بررسی نقش ابراز اراده و روش های آن در ایقاع

نویسنده : صالحی مازندرانی، محمد؛ ذاکری نیا، حانیه؛

(‎26 صفحه – از 97 تا 122 )

چکیده:
برای تحقق اراده انشایی ایقاع ، ابتدا لازم است ایقاع کننده با طی مراحلی در ذهـن و ضـمیر خـود، اراده باطنی بر آن را محقق سازد. علیرغم عقیده برخـی حقوقـدانان بـر کفایـت اراده بـاطنی بـه جهت یکجانبه بودن عمل حقوقی ایقاع و عدم دخالت اراده دیگری، به نظر میرسـد از آن جـا کـه ایقاع به هر حال با حقوق دیگری ارتباط مییابد و نیز به منظور تضمین اجـرای تعهـدات برآمـده از ایقاع و مهم تر آن که این اراده باطنی در عالم حقوق اثر داشته باشد، لازم است ایقاع کننـده آن را ابراز کند. از این رو ابراز، شرط تاثیر اراده باطنی و شرط تحقق ایقاع خواهد بود. در فرایند تحقق اراده انشایی، به منظور ورود اراده باطنی به عالم خارج ، نـاگزیر از اسـتفاده از وسایل خارجی با عنوان روش های ابراز اراده هستیم . این روش ها به طور سنتی، لفظ و فعـل و بـه طور نوین ، روش های الکترونیکی هستند. از آن جا که استفاده از اشاره ، معاطات ، تـرک فعـل خـاص و سکوت در ابراز ایقاع مشکوک به نظر میرسد، امکان به کارگیری آن ها نیز بررسی میگردد. بـه هر ترتیب ، این روش ها در صورتی که به نحو صریح یا ضمنی بر اراده بـاطنی دلالـت کننـد، واجـد اثر خواهند بود و به عبارت دیگر، اراده ظاهری ایقاع کننده باید با اراده بـاطنی وی مطابقـت کنـد. در این میان ، گفتار یا نوشتار صریح به دلالت مطابقی، لفظ غیرصریح به دلالـت تضـمنی و التزامـی، و فعل ایقاع کننده به دلالت التزامی مبین و کاشف از اراده ایقاع کننده و معبر آن است .