چگونگی شکل گیری منازعه جزایر ایرانی تنب و ابوموسی و حل و فصل آن

نویسنده : جعفری ولدانی، اصغر؛

(‎22 صفحه – از 211 تا 232 )

خلاصه ماشینی: 1 کلایو در حالیکه اعتبار اسناد ایران را در مورد جزایر تنب و ابوموسی رد می‌کرد، ولی آگاه بود که ایران از نظر حقوقی در موقعیت بهتری قرار دارد و بریتانیا از این نظر با وضع دشواری روبه‌رو است. در تلگراف مورخ 8491/21/41 وزارت خارجه‌ بریتانیا به نماینده سیاسی آن کشور در خلیج‌فارس آمده است: «علی رغم آنکه حاکم رأس الخیمه توجهی به جزیره تنب ندارد و حتی یک بار با اجاره دادن آن به ایران موافقت کرده است،باوجود این اکنون که مسئله نفت و منابع‌ زیر آبهای دریا مطرح گردیده است،توافق بین بریتانیا و ایران بعید به نظر می‌رسد. در پایان این تلگرام دوباره از بی علاقگی حاکم رأس الخیمه به حفظ حقوق خود در جزیره تنب سخن گفته شده و تأکید گردیده است که لازم خواهد بود در آینده نیز همانند گذشته به وی هشدار داده شود. “2 به دنبال اعلام حاکمیت ایران بر جزیره ابوموسی و آبهای ساحلی آن تا 21 مایل و تهدید به استفاده از نیروی نظامی،دولت بریتانیا به ام القوین دستور داد تا از ادعای خود نسبت به مناطق دریایی مورد اختلاف صرف‌نظر کند و بیش از این اجازه ندهد که شرکت‌ (1). در نامه اداره هند(ایندیا آفیس)به وزارت خارجه بریتانیا مورخ 82 ژوئن 9291 چنین‌ آمده است: «چنانکه می‌دانیم از تاریخ 3091 به بعد دولت ایران در موارد گوناگون ادعای‌ شیوخ شارجه و رأس الخیمه را نسبت به جزایر تنب کوچک،تنب بزرگ و ابوموسی‌ قویا مردود شمرده است و در این مورد تنها به اعتراضات و مکاتبات مکرر اکتفا نکرده، بلکه با اقدامات دیگر چون نصب پرچم،اخذ حقوق گمرکی و غیره وضع موجود را تغییر داده است.