عدم حضور دولتها در دادگاههای بین المللی

نویسنده : دی، دبلیو،باوت؛ مترجم : کسمتی، زهرا؛

(‎12 صفحه – از 209 تا 220 )

خلاصه ماشینی: درحالی که قاعدهء عادی برای اجرای بند 1 ماده 14 این است که باید گواه اولیه‌ای باشد که نشان دهد دادگاه قبل از رسیدگی پرونده برای صدور قرارهای موقت حمایتی، صلاحیت بر ماهیت دارد. ولی دادگاه هنوز کاملا مشخص نکرده است که آیا عدم حضور یعنی مادهء 35،در این مرحله اعمال می‌شود یا خیر؟بنابراین یک سؤال تعیین‌کننده باقی‌ می‌ماند:برای اجرای مادهء 35 چه زمانی عدم حضور واقع می‌شود؟ از لحاظ نظری چند پاسخ احتمالی برای این پرسش وجود دارد: 1)عدم حضور تنها در پایان رسیدگی شفاهی نهایی محقق می‌شود(زیرا طرف دعوا می‌تواند در تمام مراحل قبل از آن در دادگاه حاضر شود)1 2)عدم حضور در مرحله‌ایی واقع می‌شود که هیچ لایحه متقابلی درباره ماهیت‌ دعوی ثبت نشده باشد2. خوانده‌ای که در دادگاه حاضر نشده نباید مجازات گردد:زیر اهمانطور که در بالا گفتیم‌ این دولت به‌دلیل تخلف از یک وظیفه مقصر نیست بلکه باید اینطور تلقی شود که به‌ تشخیص خود برای عدم حضور عمل کرده است. دادگاه کاملا از مشکلی که این مسئله ایجاد می‌کرد آگاه بود،زیرا بدین ترتیب این خطر پیش می‌آید که دادگاه در مورد آن قضیه براساس استدلالات یا اسنادی تصمیم بگیرد که طرف حاضر در دادگاه هیچ فرصتی برای پاسخگویی به آنها نداشته و بنابراین حکم اولیه عدالت طبیعی یعنی‌”حرف هردو طرف را بشنو”نقض‌ (1)-ایسلند در دعوای مناطق ماهیگیری،فرانسه در دعوای آزمایش‌های هسته‌ای،ترکیه در دعوای دریای اژه،و ایران در قضیه گروگان‌گیری همگی به این شیوهء غیرمنظم با دادگاه مکاتبه کردند و به درجات مختلف دیدگاههای‌ خود را شرح دادند برای نمونه ترکیه در دومین روز از مرحله رسیدگی شفاهی،سندی 01 هزار کلمه‌ای تسلیم‌ کرد که حاوی استدلالاتی در باب صلاحیت دادگاه بود.