قابلیت جمع شیوههای جبران خسارت قراردادی در حقوق اسلام و ایران در مقایسه با اسناد بینالمللی
نویسنده : پارسا پور، محمد باقر؛ حسینی، سید میلاد؛ شاهی، احد؛
(28 صفحه – از 1 تا 28 )
چکیده:
چکیده در فقه امامیه، حقوق ایران و اسناد مهم حقوق بازرگانی بینالمللی شیوههای گوناگونی برای جبران خسارت قراردادی متعهدله از بابت نقض تعهد وجود دارد که آنها را باید از شیوههای پیشگیرانهی نقض تعهد تفکیک کرد. بهطور معمول شیوههای جبران خسارت قراردادی مقرر در نظام حقوقی ایران و اسناد مذکور، قابل تقسیم به «شیوههای مشترک جبران خسارت» و «شیوههای خاص جبران خسارت» است. منظور از شیوههای مشترک جبران خسارت، شیوههایی است که در اسناد بینالمللی و حقوق ایران به آنها اشاره گردیده است، مانند الزام به انجام عین تعهد. لیکن شیوههای خاص جبران خسارت، شیوههایی است که صراحتا در اسناد بینالمللی وجود دارند و هنوز به حقوق ایران وارد نشدهاند، نظیر قاعدهی تقلیل ثمن. همچنین در برخی موارد، برای متعهدله پس از نقض تعهد قراردادی، چندین شیوهی جبران خسارت به وجود میآید که صرفنظر از منشأ قانونی یا قراردادی آنها، امکان به کارگیری پارهای از این شیوهها، که با هم سازگار هستند، به صورت همزمان وجود دارد. اغلب اسناد مهم بینالمللی، برای مثال «کنوانسیون بیع بینالمللی کالا» و «اصول حقوق قراردادهای اروپایی»، برخلاف حقوق ایران، به صراحت قابلیت جمع شیوههای جبران خسارت قراردادی را برای متعهدله به عنوان یک قاعدهی کلی پیشبینی کردهاند. با وجود این، راهکارهای اتخاذ شده در اسناد مزبور، نه تنها بهوسیلهی قانون مدنی ایران نفی نشده است؛ بلکه مفاد آنها از روح این قانون نیز استنباط میگردد و دلیل قابل قبول در این خصوص، پذیرش جمع بین حق مطالبه ضرر و زیان ناشی از تأخیر انجام تعهد با حق فسخ یا حق الزام متعهد به اجرای قرارداد و نیز جمع میان حق مطالبه ضرر و زیان ناشی از عدم انجام تعهد با حق فسخ در نظام حقوقی ما میباشد.
آخرین دیدگاهها