مقایسه اصل هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران با فرامین «امر به معروف و نهی از منکر» در عصر صفوی

نویسنده : اصلانی، فیروز؛ مرندی، الهه؛

‏(24 صفحه – از 7 تا 30)

خلاصه ماشینی: “ازاین رو، پرسش بنیادین نوشتار حاضر بر این محور مبتنی است که چه شباهت ها و تفاوت هایی میان فرامین امر به معروف و نهی از منکر در عصر صفوی با اصل هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران وجود دارد؟ کلیدواژه ها: مقدمه در میان علوم اسلامی، علم فقه از گذشته تا کنون مهم ترین جایگاه بحث «امر به معروف و نهی از منکر» بوده و این موضوع در کتب فقهی معمولا در کتاب الامر بالمعروف و النهی عن المنکر یا بابی از کتاب الجهاد و یا بابی از کتاب الحدود آمده است. ک: مقدمة قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران)، اما فرامین عصر صفوی که از سوی برخی سلاطین صادر شده است که حکومتشان با توجه به مبانی مشروعیت حکومت در اسلام، نامشروع تلقی می شود، انگیزة صدور این فرامین از سوی ایشان، تلاشی در جهت کسب مشروعیت و موجه نشان دادن حکومت خودشان است و نه انجام فریضة امر به معروف به عنوان یکی از وظایف حکومت، درحالی که در نظام جمهوری اسلامی، اجرای امر به معروف و نهی از منکر به عنوان وظیفة حکومت تلقی می شود که در صورت عدم انجام آن، حکومت، مشروعیت دینی و الهی خود را از دست خواهد داد. فرمان شاه سلطان حسین در امر به معروف و نهی از منکر سال های حکومت شاه سلیمان صفوی به سبب بی‌توجهی جدی شاه به مسئلة فساد و آلودگی خود او، مملو از فساد بود، اما همچنین باید توجه داشت که به لحاظ ساختار سیاسی ـ دینی جامعة عصر صفوی، بعد مذهبی جامعه و نفوذ علمای برجسته نیز بسیار استوار بود و حتی شاه نیز به سبب آنکه در رأس این نظام واقع شده بود، در مجموعه فعالیت‌های دینی و فرهنگی مربوط به مذهب نقش داشت.”