قبول وکیل در وکالتنامه های رسمی از منظر فقه امامیه و حقوق ایران

نویسنده : شهبازی نیا، مرتضی؛ عزیزی، محمد؛ قزوینی، مریم؛

‏(25 صفحه – از 143 تا 167)

چکیده:

وکالت عقدی است که با همکاری ارادة دو طرف محقق میشود؛ اکثر فقها وکالت را «استنابه فی التصرف » دانسته اند. همچنین عقد وکالت برای راهگشایی و رفع نیازهای مردم تشریع شده است، پس باید مبنی بر مسامحه باشد نه مغابنه. بر همین اساس نویسندگان حقوقی معتقدند وسعت دامنة وکالت از حیث تحقق، وسیعتر از سایر عقود است و اگر چه قواعد عمومی در خصوص عقود باید رعایت شود و قصد ابراز ارادة طرفین عقد مورد توجه قرار گیرد، اما بر اساس عرف میتوان فاصلة معقولی میان ایجاب و قبول قائل شد. بر این مبنا در وکالتنامه های تنطیمی در دفاتر اسناد رسمی با توجع به عدم موالات میان ایجاب و قبول، موکل ایجاب خود را به صورت رسمی ثبت می کند و عرفا تا زمان انجام مقدمات و اسباب مورد وکالت یا عمل به خود وکالتنامه توسط وکیل صبر می نماید. اما در وکالتنامه های متضمن شرط عدم عزل ضمن عقد خارج لازم و وکالتنامه هایی که عقد وکالت ضمن عقد خارج لازم واقع میگردد و در واقع جانشین بیع هستند چون برای وکیل هم ایجاد تعهد می کند، ثبت قبولی وکیل لازم به نظر می رسد. در این مقاله سعی شده به بررسی نحوة ایجاب و قبول در وکالتنامه های تنظیمی در دفاتر اسناد رسمی پرداخته شود.