صلاحیت تخییری دادگاه محل استقرار بانک محال علیه در دعوای مطالبه وجه چک؛ تحلیل رأی وحدت رویه شماره 688 – 1385/3/23 دیوان عالی کشور

نویسنده : عابدیان، میرحسین؛

‏(14 صفحه – از 47 تا 60)

چکیده:

قانونگذار در دعاوی تجاری و دعاوی راجع به اموال منقول ناشی از قراردادها،علاوه بر دادگاه محل اقامت خوانده،دادگاه محل وقوع عقد یا قرارداد و دادگاه محل اجرای تعهدات قراردادی را نیز برای رسیدگی به دعوا صالح دانسته است.تسری این حکم که به منظور تسهیل در رسیدگی به دعاوی تجاری و دعاوی ناشی از قراردادها مقرر گردیده،به دعوای مطالبة وجه چک،از دیرباز محل بحث و اختلاف در بین محاکم بوده است.هیئت عمومی دیوان عالی کشور،در رأی وحدت رویة اخیر خود به این اختلاف پایان داده و به اکثریت اعلام نمود که دعوای مطالبة وجه چک نیز مشمول این حکم بوده و دارندة چک،علاوه بر دادگاه محل اقامت خوانده،حق مراجعه به دادگاه محل صدور چک یا دادگاه محل وقوع بانک محال‌علیه را نیز دارد.این نوشتار،در مقام تحلیل و نقد این رأی وحدت رویه بوده و به این نتیجه متمایل است که دعوای مطالبة وجه چک،ضرورتا دعوای ناشی از قرارداد و مشمول فراز دوم مادة 13 قانون آیین دادرسی مدنی نیست و پذیرش آنچه در رأی وحدت رویة اخیر آمده،به عنوان حکم کلی،دشوار به نظر می‌رسد.