تحدید مسئولیت متصدی حمل و نقل دریایی در حقوق ایران و کنوانسیون های بین المللی

نویسنده : ایزانلو، محسن؛ بهادران شیروان، مرتضی؛ مهاجرانی، علی؛

‏(24 صفحه – از 31 تا 54)

چکیده:

حمل و نقل بین‌المللی همواره از اهمیت بسیار زیادی در عرصه تجارت جهانی برخوردار است وافرادی که متصدی حمل و نقل دریایی هستند همواره با خطرات و ریسک‌های زیادی در راه انتقال و به مقصد رساندن کالا و مسافر مواجه هسنتد. از این رو نیازمند ابزارهای حمایتی جهت افزایش ضریب اطمینان خود جهت ادامه فعالیت می‌باشند.تحدید مسئولیت متصدیان حمل و نقل، یکی از موثرترین ابزارها در این راستا می‌باشد. کنوانسیون‌های مهمی نظیر بروکسل (1924) ، هامبورگ (1978) ، روتردام (2008) و آتن (1974) از جمله قواعد و مقرراتی هستند که میزان و حدود مسئولیت متصدیان حمل و نقل دریایی را ذکر نموده‌اند. کنوانسیون بروکسل که در سال 1968 مورد بازبینی و اصلاح قرار گرفت، در پروتکل اصلاحی (لاهه-ویزبی) معیار تحدید مسئولیت متصدی حمل و نقل تغییر یافت و به نوعی، منافع کشورهای صاحب کالا بیشتر مورد توجه قرار گرفت. کنوانسیون هامبورگ نیز با تعیین حق برداشت ویژه (S. D. R) ، گام مهمی در تببین موضوع تحدید مسئولیت برداشت. قانون دریایی ایران که در سال 1343 و با اقتباس از کنوانسیون بروکسل (1924) به تصویب رسید، در مورد تحدید مسئولیت هم‌چنان از قواعد کنوانسیون بروکسل پیروی نموده و متاسفانه تغییری در رویه‌ی خود ایجاد نکرده‌است که به نظر می‌رسد با توجه به تصویب کنوانسیون‌های جدید و به‌روزتر در این عرصه، بازنگری در قانون دریایی جمهوری اسلامی ایران امری ضروری است.